Working Girl

Ik kom van hele generaties van TBMs (ThuisBlijfMoeders). Mijn moeder ging pas weer werken toen ik 14 jaar was, hetzelfde met haar moeder, en haar moeders moeder daarvoor. Mijn moeder praatte altijd over de “volgorde” hoe je volwassen moest worden. Het ging ongeveer zo: afstuderen, verliefd en dan trouwen, werken en een huis kopen, met je carrière stoppen om babies te kenijgn, thuis je babies opvoeden, terugkeren in de arbeidsmarkt alleen wanneer je babies verantwoordelijk zijn, goed-denkende volwassenen - of minstens, zelfstandige tieners. Onnodig om te zeggen, mijn leven ging niet volgens haar plan.

Niet alleen trouwde ik niet voor dat ik mijn eerste kind kreeg, ik bleef werken. Ik ben de eerste in mijn gezin die een werkende moeder is. Ik sympathiseer wanneer ik verhalen hoor van zwarte schapen – “een doktersgezin en ik ben de kunstenaar” of “mijn pa wilde dat ik in de famieliezaak kwam werken en inplaats daarvan werd ik een [vul carièrre naar keuze hier].” Mijn familiezaak was, en is nog steeds voornamelijk bij mijn vrouwelijke familieleden, babies maken. De vrouwen in mijn familie zijn er erg goed in. We worden makkelijk zwanger, hebben wijde heupen om de bevalling appeltje-eitje te maken {29 min persen met m'n 1ste kind, bedankt verloskundige}, en kunnen borstvoeden als de wereld-goddinnen die we zijn.

Dus je zou denken dat het in mijn genen zou zitten om de traditie te volgen en mijn “baan” te beëindigen voor het moederschap. Alleen één klein probleem: I LOVE my job. Serieus. Het is geen wereldbaan – Ik ben een Salaris Administrateur voor een internationaal bedrijf. Maar het is een goede baan. Ik leer elke dag iets nieuws, werk met griezelig-slimme mensen - hopelijk leest mijn baas dit niet}.
Maar gaat dieper dan gewoon houden van mijn werk. In mijn hart van harten, ik thuis blijven. Ik benijd andere moeders die praten over hoe graag ze thuis blijven. Ik heb me nooit zo gevoelt. Nou begrijp me niet verkeerd, er zijn dagen dat ik niet zo zin heb om mijn werk te doen{vooral rond deadlines en wanneer ik bepaalde mensen moet omgaan die ik niet kan uitstaan}. Maar NOOIT naar het werk gaan, oh nee – heb die fantasie niet gehad.

Het is makkelijk om excuses aan mijn familie te vertellen over waarom IK MOET blijven werken. De kosten om in deze wijk te wonen; onze hypotheek is te hoog voor één inkomen; het feit dat mijn salaris hoger is dan die van A dus als ik stop met werken, dan hebben we een probleem; dat we gratis kinderopvang hebben dus het is makkelijk om naar het werk te gaan{onze (schoon-)ouders passen op}; technisch gezien, werk ik alleen maar 3,5 dagen per week sinds ik elke vrijdag vrij ben en elke donderdag een halve ADV-dag op kan nemen {werken, zonder hulp, en in mijn pyjama de hele dag maar toch het voor elkaar krijgen om alle wasgoed af te krijgen, harstikke bedankt!}. Alle workende moeders hebben een waslijst met redenen "waarom wij constant werken". We kunnen ons bij afkeuring meteen afweren.

Om de waarheid te zeggen, ik werk omdat het me volwassen interactie geeft en het houdt me "zinnig" (als dat het tegenovergestelde woord is voor "krankzinnig") wat de hele gezin gezond houdt. Ik werk omdat de feministe in me het niet kan toestaan me compleet financieel afhankelijk te maken van mijn echtgenoot. Ik werk omdat mijn kinderen me motiveren om beter in mijn werk te zijn wat zal resulteren in drie promoties in de komende twee jaar, wacht maar af. Ik werk omdat ik wil werken. Daar, ik heb het gezegd. Nu tijd om terug aan het werk te gaan.