Working Girl

Ik kom van hele generaties van TBMs (ThuisBlijfMoeders). Mijn moeder ging pas weer werken toen ik 14 jaar was, hetzelfde met haar moeder, en haar moeders moeder daarvoor. Mijn moeder praatte altijd over de “volgorde” hoe je volwassen moest worden. Het ging ongeveer zo: afstuderen, verliefd en dan trouwen, werken en een huis kopen, met je carrière stoppen om babies te kenijgn, thuis je babies opvoeden, terugkeren in de arbeidsmarkt alleen wanneer je babies verantwoordelijk zijn, goed-denkende volwassenen - of minstens, zelfstandige tieners. Onnodig om te zeggen, mijn leven ging niet volgens haar plan.

Niet alleen trouwde ik niet voor dat ik mijn eerste kind kreeg, ik bleef werken. Ik ben de eerste in mijn gezin die een werkende moeder is. Ik sympathiseer wanneer ik verhalen hoor van zwarte schapen – “een doktersgezin en ik ben de kunstenaar” of “mijn pa wilde dat ik in de famieliezaak kwam werken en inplaats daarvan werd ik een [vul carièrre naar keuze hier].” Mijn familiezaak was, en is nog steeds voornamelijk bij mijn vrouwelijke familieleden, babies maken. De vrouwen in mijn familie zijn er erg goed in. We worden makkelijk zwanger, hebben wijde heupen om de bevalling appeltje-eitje te maken {29 min persen met m'n 1ste kind, bedankt verloskundige}, en kunnen borstvoeden als de wereld-goddinnen die we zijn.

Dus je zou denken dat het in mijn genen zou zitten om de traditie te volgen en mijn “baan” te beëindigen voor het moederschap. Alleen één klein probleem: I LOVE my job. Serieus. Het is geen wereldbaan – Ik ben een Salaris Administrateur voor een internationaal bedrijf. Maar het is een goede baan. Ik leer elke dag iets nieuws, werk met griezelig-slimme mensen - hopelijk leest mijn baas dit niet}.
Maar gaat dieper dan gewoon houden van mijn werk. In mijn hart van harten, ik thuis blijven. Ik benijd andere moeders die praten over hoe graag ze thuis blijven. Ik heb me nooit zo gevoelt. Nou begrijp me niet verkeerd, er zijn dagen dat ik niet zo zin heb om mijn werk te doen{vooral rond deadlines en wanneer ik bepaalde mensen moet omgaan die ik niet kan uitstaan}. Maar NOOIT naar het werk gaan, oh nee – heb die fantasie niet gehad.

Het is makkelijk om excuses aan mijn familie te vertellen over waarom IK MOET blijven werken. De kosten om in deze wijk te wonen; onze hypotheek is te hoog voor één inkomen; het feit dat mijn salaris hoger is dan die van A dus als ik stop met werken, dan hebben we een probleem; dat we gratis kinderopvang hebben dus het is makkelijk om naar het werk te gaan{onze (schoon-)ouders passen op}; technisch gezien, werk ik alleen maar 3,5 dagen per week sinds ik elke vrijdag vrij ben en elke donderdag een halve ADV-dag op kan nemen {werken, zonder hulp, en in mijn pyjama de hele dag maar toch het voor elkaar krijgen om alle wasgoed af te krijgen, harstikke bedankt!}. Alle workende moeders hebben een waslijst met redenen "waarom wij constant werken". We kunnen ons bij afkeuring meteen afweren.

Om de waarheid te zeggen, ik werk omdat het me volwassen interactie geeft en het houdt me "zinnig" (als dat het tegenovergestelde woord is voor "krankzinnig") wat de hele gezin gezond houdt. Ik werk omdat de feministe in me het niet kan toestaan me compleet financieel afhankelijk te maken van mijn echtgenoot. Ik werk omdat mijn kinderen me motiveren om beter in mijn werk te zijn wat zal resulteren in drie promoties in de komende twee jaar, wacht maar af. Ik werk omdat ik wil werken. Daar, ik heb het gezegd. Nu tijd om terug aan het werk te gaan.

Desperate Housewife

Er was een tijd toen mijn huis zo schoon was en ik geobsedeerd was het zo te houden. Mijn vrienden zeiden toen uiteindelijk "ALSJEBLIEFT zeg... laat het er uitzien of er in geleefd word. En nu heb ik kinderen en m'n vrienden hebben hun wens in 1000-voud gekregen. Het ziet er niet alleen geleefd uit. Het ziet er binnen geleefd uit door Toys 'R Us … alsof Toy 'R Us geraakt is door een tornado… en geraakt door een tornado Dorothy-style (van de Wizard of Oz) die een wasserette liet vallen op Toys 'R Us… en toen een reuze stofzuiger verscheen en toevallig blies inplaats van zuigen. Het is een ramp.

Ik gaf het schoonmaken van mijn huis niet in één keer op. Het was een lang en pijnlijk proces. Toen ik terugkeerde bij m'n werk nadat de tweede was geboren, verminderde ik door enkel weekenden en misschien een doordeweekse avond hier en daar schoon te maken. Dat werd spoedig verminderd tot slechts de weekenden. Zodra de derde was geboren werd het eigenlijk een spel van het verplaatsen van rotzooi als er visite kwam. Dat bleek een ondoeltreffende strategie, aangezien de kinderen alleen maar onze gasten de rotzooi zouden tonen! Hallo, wil je een geheime kamer zien? De naam van de kamer is "verboden terrein" en mama vond daar een beschimmelde tosti op de vloer.

Wat ik op het punt sta je te tonen was het dieptepunt van de definitieve einde van het schoonmaken. Het is wat eerst mijn „trotse ruimte“ was. Het was de woonkamer. Ooit kon ik er nog in relaxen, lezen of gewoon een kopje thee drinken. Het wordt nu gevuld met een rommel van speelgoed, kleurpotloden en koekkruimels. Ik heb het geprobeerd. Ik probeerde het echt. Ik zou uren besteden aan het schoonmaken . Als ik het gedaan had , zou ik er kop een thee drinken en in de woonkamer gaan zitten voor en beetje rust. Dit is wat ik zou vinden. Ja, mijn vrienden, dit de AFTER-foto. Mijn kinderen zijn de snelste (her-)rotzooimakers van de stad! Je kon nooit vertellen dat ik het pas schoongemaakt had. Dus… Ik ben er ook helemaal mee opgehouden, geen schoonmaken voor mij.

Kijk… het is niet mijn meest trotse bekentenis, maar daar is het. Ik maak zelden schoon. Velen zullen benieuwd zijn waarom ik niet simpelweg een schoonmaakster inhuur. Naast het feit dat het niet in onze begroting past, kon dit huis nooit schoon genoeg worden! Zeker, ik zou met liefde één of andere dame de vloeren twee keer per maand laten stofzuigen, maar wie zal ze terugvinden in die rommel? Ik moest toch iets van mijn to-do-lijst afhalen. Waarom dan schoonmaken niet? Ik genoot er toch nooit echt van. Wanneer de dingen werkelijk te erg beginnen te worden, beslis ik gewoon om een feestje te geven. Het dwingt mij om mijn man te dwingen het huis schoon te maken!

Oja... deze tip las ik pas nog op het net:
HOE MAAK JE JE HUIS SCHOON
1. Open een nieuwe file in je PC.
2. Noem het "Huishouden".
3. Verzend het naar de PRULLENBAK.
4. Leeg de PRULLENBAK.
5. Je PC zal je vragen, "Weet u zeker dat u het item Huishouden permanent wilt verwijderen?"
6. Antwoord kalm, "Ja", en druk je muisknop stevig in......
7. Voel je je beter? Werkt voor mij!

My Life is Sweet

Iedereen die me goed kent, weet dat ik vind dat ik een beter moeder ben omdat ik werk. Het evenwicht tussen het werkleven en van het huisleven helpt me gezond te houden en niet krankzinnig te worden. Ik heb alles ik ooit wilde. Ik wilde de droombaan, veel jonge kinderen en een super sexy hot, hot, hot echtgenoot. En ik moet zeggen, heb ik mijn doelen bereikt. Mijn leven is perfect! Goed… misschien niet perfect , maar ik kom vrij in de buurt. Ik ben een echtgenote. Ik ben een moeder van drie kids. Ik ben eigenaar van een groot huis met tuin. Ik heb de diploma's op zak en een goede baan. Oja… en ik heb twee katten!

Als het hebben van alles zo perfect is, hoe kan het dan dat ik me overwerkt voel, een werkster, politie, scheidsrechter en ga zo maar door in mijn eigen huis en heel misschien gek ga worden van het hebben van alles. Er is niet genoeg tijd in de wereld om het allemaal met succes te handhaven. Elk aspect van mijn leven eist elke seconde van mijn tijd. Ik zou bij mijn baan beter kunnen zijn als ik geen gezin had en ik zou een betere vrouw en een moeder zou kunnen zijn als ik geen baan had.

Natuurlijk, zelfs ALS ik het allemaal kon teruggeven, weten we allemaal dat ik het niet zou doen. Uiteindelijk is dat wie en hoe ik ben. Ik zal blijven sterk te zijn in een poging succesvol te zijn. Ik zal genoegen nemen voor het minder dan perfect zijn in alles wat ik doe, zolang ik maar alles kan doen. Bovendien, ik ben er aan gehecht en ik hoop dat het gevoel wederzijds is. En vergeet niet, voor een buitenstaander LIJKT mijn leven perfect. Voor mij, is dat werkelijk het enige wat telt!